Geçen Anneler gününde duygularımı yansıttığım ve o anki piskolojiyle yazdığım yazımı bu anneler gününde yeniden paylaşmak istedim.
Bugün Anneler günü 2005’ten beri her yıl bu gün içimde bir burukluk olur,bugünde yine içimde bir burukluk var,çünkü Annemin vefatından tam 5 yıl geçti ve ben bu Anneler gününde yine Annemin elini öpemeyeceğim sarılamayacağım ama olsun ona bir Fatiha okusam oda bana yetiyor,beni mutlu ediyor.Annelik en kutsal ve zor olan bir duygudur,düşünün bir çocuğu dünyaya getirmek için 9 ay karnında taşıyor,doğduktan sonra onu büyütmek için verdiği uğraş ve çaba biz babalar sadece onların ihtiyaçlarını karşılar onların büyüdüğünü zamanla anlarız ama bütün zahmeti Analar çeker.
Benim Annem bana hem Annelik hem Babalık yaptı çünkü ben Babamı küçük yaşta kaybettim yani 7 yaşında o yüzden Babamı fazla bilmedim ama Annemi kaybettiğimde çok sarsıldım, en zor zamanlarımda hemen arar sorar sorunlarımı paylaşırdı,büyümüş çoluk çocuğa karışmış olsam bile Annemin gözünde halen küçük çocuğuydum, aslında bütün Anneler hep böyle düşünür.İnsan ne kadar büyürse büyüsün hep Annesine özlem duyar, hasret duyar .Onun için diyorum ki bu Anneler gününde Annelerimizi unutmayalım Annelerinden uzak olanlar bir telefon açıp veya yanında olanlar bir demet çiçek alıp sevindirsinler onları, aslında Annelerimiz yılda bir güne sığdıralamayacak kadar kutsallar onların her gün yanında olup ellerini öpüp hayır dualarını almalıyız ,tabii bunu Annesi hayatta olmayanlar yapamazlar Anneleri hayatta olmayanlar onların mezarına gidip bir Fatiha okuyabilirler.Dünyanın tüm Annelerinin Anneler gününü kutlar ellerinden öperim.
